Po udanym tygodniu sportów zimowych w Chamonix w 1924 r. Zaplanowano osobne zimowe igrzyska olimpijskie na następny sezon olimpijski. Miejscem spotkania było szwajcarskie miasto St. Moritz.
W drugiej zimowej olimpiadzie wzięło udział 25 krajów. Po raz pierwszy Niemcy grały na Zimowych Igrzyskach, których zespół nie był wcześniej zapraszany na międzynarodowe zawody z powodu agresji podczas pierwszej wojny światowej. Zimowe igrzyska olimpijskie były także pierwszą drużyną narodową Argentyny, Estonii, Litwy, Luksemburga, Meksyku, Holandii, Rumunii i Japonii. Afrykańscy sportowcy nie rywalizowali. Związek Radziecki nie mógł grać, chociaż kilka krajów europejskich już to uznało. Konflikt spowodowany był nie tylko działaniami Zachodu, ale także niechęcią do ustępstw ze strony rządu radzieckiego. W rezultacie sportowcy z ZSRR zostali przyjęci na Olimpiadę dopiero po drugiej wojnie światowej.
Program konkursowy się rozszerzył. Dodano nowy sport - szkielet. Konkurs odbywał się więc w 8 dyscyplinach. Kobiety brały udział tylko w łyżwiarstwie figurowym - jako sportowcy samotni lub parami.
W nieoficjalnej klasyfikacji pierwsze miejsce zajęła drużyna norweska. Kraj ten wykazał tradycyjnie wysoki poziom treningu sportowców w dyscyplinach sportów zimowych. Narciarze i łyżwiarze z tego kraju byli najlepsi. Złoty medal zdobył także norweska łyżwiarka Sonia Henier.
Drugie miejsce ze znacznym opóźnieniem zajęło Stany Zjednoczone. Złoto zostało doprowadzone do tego stanu przez jeźdźców na sankach - bobslejów i konkurentów szkieletów.
Drużyna Szwecji stała się trzecią. Jeden złoty medal przyniósł jej narciarz Eric Hedlund, a drugi samotny skater Gillis Grafström. A drużyna narodowa gospodyni zawodów - Szwajcaria - zdobyła tylko jeden brązowy medal. Ma drużynę hokejową kraju. Z kolei złoto hokejowe trafiło do Kanady - światowego lidera w tym sporcie.
