W 1988 roku stolica Zimowych Igrzysk Olimpijskich była miastem, które od dawna szukało tego honoru. To nie pierwszy raz gry odbywają się w Kanadzie. Wcześniej miały miejsce w Montrealu, aw 1988 r. Kolej przyszła do miasta Calgary.
Sesja Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego poświęcona wyborowi stolicy igrzysk w 1988 roku odbyła się siedem lat wcześniej, w 1981 roku. Głównymi wnioskodawcami były miasta Calgary, Falun (Szwecja) i Cortina D'Ampezzo (Włochy). Włoskie miasto poprzednio organizowało gry, które mogły być rozgrywane nie na jego korzyść. Jednocześnie odnotowano kanadyjski wniosek, między innymi ze względu na dobre warunki pogodowe w okolicy.
Specjalnie do igrzysk w Calgary zbudowano Centrum Sportów Zimowych i Park Olimpijski, a także szereg innych obiektów sportowych. Dało to miastu możliwość organizacji wielu wydarzeń sportowych i kulturalnych po igrzyskach olimpijskich.
Gry trwały od 13 do 28 lutego. W sumie drużyny z 57 krajów wzięły udział w igrzyskach olimpijskich. Niektóre z nich, takie jak Fidżi, Guam, Jamajka, Gwatemala i Antyle, najpierw wysłały swoich sportowców na Zimowe Igrzyska Olimpijskie.
Pierwsze miejsce w liczbie medali w konkursach zajął Związek Radziecki. Pokazali się najlepsi narciarze i biathloniści z ZSRR. Drugim z niewielkim opóźnieniem był zespół NRD. Szczególnie silni byli jeźdźcy na sankach i łyżwiarze tego stanu.
Trzecie miejsce zajęła drużyna narodowa Szwajcarii. Narciarze tego stanu zdobyli największą liczbę medali w tym sporcie.
Stany Zjednoczone wypadły dość przeciętnie. Ich sportowcy zajęli dopiero 9. miejsce. Zasadniczo odzwierciedlało to równowagę sił w ówczesnych sportach. Drużyna USA pokazała się najlepiej w grach letnich, zwłaszcza w lekkoatletyce.
Kanada, która gości gry na swoim terytorium, zajęła 13 miejsce. Nie zdobyła ani jednego złotego medalu, ograniczając się do srebra i brązu. Drugie miejsce zajęli Kanadyjczycy, występując w łyżwiarstwie figurowym mężczyzn i kobiet, a brąz otrzymał para, która tańczyła w lodzie, oraz dwóch narciarzy.
