Jedenaste zimowe igrzyska olimpijskie w 1972 r. Odbyły się w japońskim mieście Sapporo w dniach 3–13 lutego. Wzięli w nich udział sportowcy z 35 krajów, w sumie 1006 osób. 35 zestawów nagród zostało zdobytych w 10 dyscyplinach sportowych.
Druga połowa lat 60. ubiegłego wieku była naznaczona bardzo złożoną globalną sytuacją polityczną. Rosnąca konfrontacja między ZSRR a USA, lokalne konflikty w Azji Południowo-Wschodniej i inne poważne problemy na świecie odcisnęły swoje piętno na rozwoju sportu w ogóle, a zwłaszcza ruchu olimpijskiego.
61. sesja Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (MKOl), która odbyła się w styczniu 1964 r. W Innsbrucku w Austrii, dotyczyła kwestii związanych z organizacją gier i wycofaniem sportowców z Afryki Południowej z udziału w igrzyskach olimpijskich w 1964 r. Było to spowodowane ciągłą dyskryminacją rasową. Uczestnicy wspólnego spotkania Międzynarodowych Federacji Sportowych i MKOl 8 lutego 1965 r. W Lozannie w Szwajcarii przeanalizowali kwestię wyeliminowania wpływu polityki na ruch olimpijski.
Pomimo złożoności sytuacji, która rozwinęła się na świecie, ruch olimpijski wciąż otrzymał nowy impuls rozwojowy. Potwierdza to oficjalnie złożony wniosek z 6 października 1965 r., Przedłożony przez kierownictwo Narodowego Komitetu Olimpijskiego Japonii prezydentowi MKOl. Poprosiła o uznanie miasta Sapporo za kandydata na miejsce XI Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 1972 roku.
Podczas 64. sesji MKOl, która odbyła się w Rzymie w kwietniu 1966 r., Podjęto decyzję o wyborze kraju gospodarza Igrzysk Jedenastej Zimowej Olimpiady w 1972 r. Sapporo otrzymał prawo do organizacji Igrzysk Olimpijskich, pokonując fińskiego Lahti, kanadyjskiego Banffa i amerykańskiego Salt Lake City. Były to pierwsze Zimowe Igrzyska Olimpijskie odbywające się poza Stanami Zjednoczonymi i Europą Zachodnią, a także czwarte mecze poza tymi regionami (poprzednicy: Melbourne 1956, Tokio 1964, Meksyk 1968).
Zawody odbywały się w Centrum Olimpijskim Makomanai, gdzie rywalizowali biathloniści, łyżwiarze, narciarze-jeźdźcy, łyżwiarze figurowi i hokeiści, a także w pobliskich górach Taine (narciarstwo i saneczkarstwo, bobsleje) i Eniva (zjazd). Na przygotowania do gry wydano około 550 milionów dolarów.
Największą liczbę medali na Igrzyskach Olimpijskich w Sapporo (trzy złote) zdobyła radziecka narciarz Galina Kulakova (wyścigi 5 i 10 km, sztafeta) oraz holenderska łyżwiarka Ard Schenk (wyścigi na dystansie 1500, 5000 i 10 000 metrów). Sensacyjnym odkryciem byli japońscy sportowcy, skoczkowie z 70-metrowej trampoliny: Akitsugu Konno, Yukio Kasai, Seiji Aoti zdobyli wszystkie trzy złote w tym sporcie.
Pod względem całkowitej liczby medali drużyna ZSRR pewnie zajęła pierwsze miejsce, a nieoczekiwanie dla wszystkich sportowców NRD po raz drugi stała się niezależną drużyną.
