Podczas II wojny światowej Igrzyska Olimpijskie nie odbyły się. Pierwsze letnie zawody zostały zorganizowane w 1948 r. W Londynie, co stało się znakiem rozpoczęcia pełnoprawnego spokojnego życia, w tym w dziedzinie sportu.
Londyn został wybrany stolicą gier, pomimo trudnej sytuacji gospodarczej Wielkiej Brytanii w tym okresie. Kraj nadal zachował system kart wprowadzony w czasie wojny z powodu braku żywności. Była to już druga Olimpiada w Londynie, pierwsza została zorganizowana w 1908 roku i nie różniła się zakresem.
W sumie w zawodach wzięli udział sportowcy z 59 krajów. Niemcy i Japonia zostały wykluczone z gier jako kraje agresyjne podczas II wojny światowej. Związek Radziecki rozważał możliwość wysłania swojego zespołu na zawody, ale nie było to możliwe z powodu różnic politycznych. Ponadto kilka krajów po raz pierwszy oddelegowało swoich zawodników na mecze. Byli wśród nich Birma, Wenezuela, Liban i kilka innych krajów.
W nieoficjalnej klasyfikacji drużynowej pierwsze miejsce zajęła drużyna amerykańska. Największe sukcesy osiągnęli amerykańscy biegacze i pływacy, zarówno kobiety, jak i mężczyźni. Szwecja i Francja zajęły drugie i trzecie miejsce z silną przewagą lidera. Wielka Brytania zajęła dopiero 12. miejsce w ogólnej klasyfikacji medalowej według kraju. Zespół otrzymał tylko trzy złote nagrody: dwie w wioślarstwie i jedną w żeglarstwie.
Fiński zespół stał się niekwestionowanym liderem w gimnastyce. Zdobyła 6 złotych, 2 srebrne i 2 brązowe medale. Zawody mężczyzn na koniach uznano za wyjątkowe. Trzech fińskich sportowców otrzymało złote medale, choć początkowo miało to stanowić jeden zestaw nagród.
W boksie 2 sportowców z Argentyny natychmiast wygrało. Zespoły Republiki Południowej Afryki i Węgier mogły pochwalić się taką samą liczbą nagród. Amerykanom, liderom wielu innych sportów, udało się zdobyć tylko jeden srebrny medal.
Ciekawostką było to, że angielska drużyna piłkarska nie była w stanie podać liczby medalistów. Złoto trafiło do Szwecji, srebro do Jugosławii, a brąz do Danii.
