Podczas Sesji MKOl w Pradze latem 2003 roku kanadyjskie miasto otrzymało prawo do organizowania XXI Zimowych Igrzysk Olimpijskich. Tym razem Vancouver stał się właścicielem gier, w tym stuleciu już trzykrotnie otrzymał symboliczny tytuł „najlepszego miasta na ziemi”. A forum sportowe na skalę planetarną zostało zorganizowane na poziomie dość zgodnym z tym wysokim tytułem, choć nadal nie mogło się bez problemu obejść.
Ceremonia otwarcia meczów odbyła się na stadionie „BBC Place”. Stylizowana pochodnia, w której wystrzelono płomień olimpijski, w trakcie spektaklu teatralnego spektakularnie posuniętego w centrum stadionu. Ale ponieważ przepisy MKOl wymagają, aby był widoczny z zewnątrz stadionu, wielki kanadyjski hokeista Wayne Gretzky miał szczęście uczestniczyć w tej procedurze dwa razy - zapalił drugą pochodnię w mieście.
W samym Vancouver odbywały się zawody, które mogą odbywać się w halach - hokej, curling, łyżwiarstwo figurowe, turnieje krótkiego toru. Łyżwiarze, freestylers i snowboardziści rywalizowali na dwóch przedmieściach. Zawody narciarzy, bobslejów i jeźdźców na sankach zostały wywiezione do miasta Whistler, położonego 126 kilometrów na północ od stolicy Zimowych Igrzysk Olimpijskich XXI. Dlatego sportowcy mieszkali w dwóch „wioskach olimpijskich” w różnych miastach.
W Whistler miała miejsce seria incydentów, które przyćmiły festiwal sportowy. Podczas treningów na torze saneczkowym kilku Olimpijczyków popełniło błąd przy wyborze trajektorii i wyleciało z rowu lodowego. Dla rumuńskich sań i włoskiego sportowca zakończyło się to bez poważnych konsekwencji, a gruziński Nodar Kumaritashvili uderzył w metalową podporę z prędkością prawie półtora kilometra, a lekarze nie mogli go uratować. A na torze narciarskim przed jednym z wyścigów słoweńska narciarz Petra Maidic złamała żebra. Niemniej jednak nie tylko weszła w ten wyścig, ale „uciekła” z całego programu pięciu startów, w wyniku czego otrzymała brązowy medal olimpijski.
W sporcie olimpijczycy z czterech krajów odnieśli największy sukces - gospodarze zdobyli największą liczbę złotych medali - 13, olimpijczycy z USA najczęściej (37 razy) wspięli się na podium. Niemcy byli drugim (po Kanadyjczykach) pod względem całkowitej ilości i jakości nagród, a czwartym w tym rankingu byli Norwegowie. Na olimpiadzie w Vancouver Rosjanie pokazali najgorszy wynik ze wszystkich pięciu forów sportów zimowych zorganizowanych po rozpadzie ZSRR.
