Zawody w szermierce i szermierce są częścią Letnich Igrzysk Olimpijskich od 1896 roku. W 1900 r. Do istniejących dyscyplin dodano konkurs miecza. Kobiety zaczęły brać udział w szermierce na igrzyskach olimpijskich w 1924 r.
Aby przeprowadzić bitwę, szermierze potrzebują toru o długości 14 metrów i szerokości od 1, 5 do 2 metrów.
Sportowcy używają trzech rodzajów broni: miecza, rapiera lub szabli. W zawodach na schodach lub rapierach liczba zastrzyków jest stała, ponieważ te rodzaje broni są przeszywające. Jeśli bitwa odbywa się na szablach, które są również bronią do siekania, to liczą się również ich ciosy.
Skazhisty mają prawo do wykonywania zastrzyków w różne części ciała. Wyjątkiem jest tył głowy. Jednocześnie rapier może dotykać tylko ciała. Pozostałe zastrzyki nie będą liczone. Kolejną różnicą między walkami za pomocą rapierów i mieczy jest sekwencja ataków. Szermierka odbywa się synchronicznie między przeciwnikami, a szermierze działają w określonej kolejności. Prawo do wstrzykiwania jest przenoszone z jednego zawodnika na drugiego.
Dla szermierzy ważna jest umiejętność właściwej koordynacji ich działań. Należy unikać ataków wroga, zadawać zastrzyki i uderzenia, a jednocześnie przestrzegać zasad ustanowionych dla tego sportu olimpijskiego.
Aby dokładnie policzyć zastrzyki, sportowcy zakładają biały mundur. Na broń nakłada się nasączoną bawełną końcówkę atramentu. W kontakcie z ubraniami szermierza rapier, miecz lub szabla pozostawia ślad.
Wielcy sportowcy szermiercy nazywani są „maestro”. Wśród zdobywców medali olimpijskich wyróżnić można włoskiego Edoardo Manjarottiego, który zdobył 13 medali w latach 1936–1960, w tym 6 złotych, 5 srebrnych i 2 brązowe. Węgierski zawodnik Aladar Gerevich jest nieco za Manjarottim - ma 10 medali olimpijskich, w tym 7 złotych. W mistrzostwach kobiet najlepsi włoscy sportowcy: Valentina Vezzali i Giovanna Trillini.
