Prawie wszystkie narody świata używały cebuli na niektórych etapach rozwoju. Początkowo służył do polowania lub obrony. Wraz z wynalezieniem broni palnej łucznictwo zostało rozwinięte w sporcie.
Ułatwiło to ruch olimpijski, który zyskał na sile po kongresie w Paryżu w 1894 r. Łucznictwo prowadzone jest od 1900 r. Podczas trzech igrzysk olimpijskich, ale w 1920 r. Zostało wyłączone z listy olimpijskiej. Przez 50 lat łucznicy nie brali udziału w igrzyskach. Dopiero w 1972 r. Na XX Igrzyskach Olimpijskich w Monachium wznowiono zawody.
Mimo to sport rozwinął się, w 1931 r. Utworzono Międzynarodową Federację Łuczniczą, która obejmowała 5 krajów. Odbyły się mistrzostwa świata, opracowano międzynarodowe zasady konkurencji.
Po powrocie do programu igrzysk olimpijskich zasady rozpoczęły reformy mające na celu ograniczenie liczby uczestników i zwiększenie spektakularności walki. Teraz turnieje odbywają się w ramach nowego programu. Celem łucznictwa sportowego jest uderzenie w najmniejszy pierścień wewnętrzny na tarczy o średnicy 1, 22 metra. Mistrzostwa rozgrywane są w klasyfikacji indywidualnej i drużynowej. Zawody w zawodach indywidualnych rozpoczynają się od ćwiczenia „Koło FITA” (144 strzały w czterech odległościach). Na kolejnych etapach konkursy odbywają się w parach, z eliminacją po porażce. W tych ćwiczeniach sportowcy strzelają z odległości 70 metrów i strzelają po 12 strzał. Drużyna trzech otrzymuje 27 strzałów. Istnieją 4 zestawy nagród dla kobiet i mężczyzn w mistrzostwach indywidualnych i drużynowych.
W ZSRR sport ten zaczął zdobywać popularność dopiero pod koniec lat 50. XX wieku. Pierwszymi łucznikami byli mistrzowie strzelania pociskami Iwan Nowozhilov, Anatolij Bogdanov i Nikolai Kalinichenko. Gruziński sportowiec Ketevan Losaberidze wygrał olimpiadę w Moskwie w 1980 roku, stając się pierwszym i jedynym złotym zwycięzcą w historii sowieckiego sportu w łucznictwie.
Co ciekawe, jest to jedyny sport olimpijski, w którym mogą brać udział osoby niepełnosprawne.
