Jazda na łyżwach pojedynczych kobiet pojawiła się dopiero w 1906 roku, kiedy Międzynarodowa Unia Łyżwiarzy (ISU) zaczęła organizować osobne zawody dla kobiet i mężczyzn. Już w 1908 r. Single kobiet zostały włączone do programu igrzysk olimpijskich.
Madge Sayers zdobył złoty medal na pierwszych igrzyskach olimpijskich w 1908 roku, w tym na łyżwach dla kobiet. Ta wybitna Angielka w 1901 roku zaczęła brać udział w zawodach - męskich, ponieważ indywidualne konkursy kobiet nie były wówczas dozwolone. Ponadto została mistrzem świata przez dwa lata z rzędu, w 1906 i 1907 roku.
Po pierwszej wojnie światowej Sonia Heni z Norwegii stała się najbardziej znaną łyżwiarką świata. Wygrała wszystkie igrzyska olimpijskie i mistrzostwa świata w latach 1927–1936, a pierwsza z kobiet opanowała pojedynczą oś.
Podczas II wojny światowej kraje europejskie przerwały szkolenie, a Stany Zjednoczone i Kanada kontynuowały przygotowania. W rezultacie złoto igrzysk olimpijskich w 1948 r. Trafiło do Kanadyjki Barbary Ann Scott. Słynęła również z tego, że jako pierwsza z kobiet zrobiła podwójne lutz w 1942 roku.
W 1952 r. Złoto Olimpiady otrzymała Angielka Genette Alvegg, zwycięzca Pucharu Świata w 1951 r. Jej występy wyróżniały się klarownością i idealnością obowiązkowych postaci.
Przez wiele lat w jeździe na łyżwach dla kobiet wszystkie nagrody zajmowali Amerykanie. Tenley Albright (złoto igrzysk olimpijskich w 1956 r.) I Carol Hayss (złoto 1960 r., Srebro 1954 r.) Ustanowiły wyraźny monotonna styl - najważniejsze w nim jest elastyczność, plastyczność, efektowna choreografia i bardzo wysokiej jakości elementy techniczne. Styl ten został dodatkowo potwierdzony przez amerykańską Peggy Fleming (złoto na igrzyskach olimpijskich w 1968 r.) I Dorothy Hamill (złoto na olimpiadzie w 1976 r.).
Beatrice Shuba pozostawiła również ślad w jeździe na łyżwach dla kobiet. Ze względu na wyniki obowiązkowych figurek o najwyższej jakości otrzymała ocenę za liczby powyżej 5 punktów i złoto na igrzyskach olimpijskich w 1972 roku.
W latach 80. na scenę weszli łyżwiarze z Niemieckiej Republiki Demokratycznej, wprowadzając innowacyjny styl sportowy do kobiecej jazdy na łyżwach, ujawniając jednocześnie zdolności artystyczne. W 1980 roku Anette Petch otrzymała olimpijskie złoto, a kolejne dwie olimpiady, 1984 i 1988, wygrała Katarina Witt, z doskonałymi elementami technicznymi i harmonijnymi programami.
W 1992 r. Złoto igrzysk olimpijskich w jeździe na łyżwach dla kobiet powróciło do Amerykanów - otrzymała je Kristi Yamaguchi. Zasłynęła z faktu, że zdobyła pierwsze miejsce w Mistrzostwach USA zarówno w jeździe pojedynczej, jak i podwójnej.
Podczas igrzysk olimpijskich w 1994 roku ukraińska Oksana Bayul wyróżniała się, zadziwiała wszystkich jakością elementów i wyjątkową emocjonalnością występu.
Złoto z olimpiady w 1998 i 2002 r. Wróciło do Amerykanów. Zwycięzcami zostali Tara Lipińska (najmłodsza zwycięzca gier w poszczególnych dyscyplinach) i Sarah Hughes (wygrana dzięki dużej liczbie złożonych elementów - w bezpłatnym programie wykonała 7 potrójnych skoków, w tym 2 etapy 3 + 3).
Igrzyska Olimpijskie 2006 w Turynie przesunęły amerykańską szkołę na drugie miejsce (Sasha Cohen - srebro). Złoto zdobyła Japonka Shizuka Arakawa, stała się pierwszą japońską łyżwiarką figurową, która wygrała Igrzyska Olimpijskie.
Na igrzyskach olimpijskich w Vancouver w 2010 r. Pierwsze miejsce zajęła przedstawiciel Korei Południowej Kim Yong A. Została pierwszą łyżwiarką, która zdobyła wszystkie najwyższe możliwe tytuły: w swojej karierze na wszystkich zawodach zawsze występowała na podium. Kim Young-ah wygrał Igrzyska Olimpijskie, mistrzostwo czterech kontynentów, mistrzostwa świata, finały Grand Prix.
