Wśród sportów olimpijskich freestyle jest jednym z najmłodszych. Dostał się do oficjalnego programu Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 1992 roku w Albertville, a cztery lata wcześniej demonstracje odbyły się w Calgary. Freestyle obejmuje trzy dyscypliny - moguls, skoki akrobatyczne i balet narciarski. Jak dotąd tylko dwa gatunki weszły do programu olimpijskiego; konkursy baletowe na igrzyskach olimpijskich nie są organizowane.
Przetłumaczone z angielskiego słowo „freestyle” oznacza „wolny styl”. To wolny styl jazdy na nartach. Gatunek ten prowadzony jest przez Międzynarodową Federację Narciarską.
Sportowcy dawno temu zaczęli wykonywać różne akrobatyczne narty. Pierwszy salto odnotowano w latach 20. ubiegłego wieku. Jednak fani klasycznych nart przez długi czas nie chcieli uznać freestyle za sport niezależny. Nie potraktowali go poważnie i uważali za swego rodzaju show. Sportowcy z powodzeniem przyciągali turystów do górskich kurortów.
Pierwsze oficjalne zawody w nowym sporcie odbyły się w 1971 roku. W tym momencie najlepsi mistrzowie akrobatyki i potentaci osiągnęli doskonałą technologię. Zasady konkursu zostały opracowane i zatwierdzone siedem lat po pierwszym konkursie. Podczas Białej Olimpiady rozgrywane są cztery zestawy nagród. Zawody w młynie i skokach akrobatycznych odbywają się wśród kobiet i mężczyzn.
Pierwszą dyscypliną olimpijską w stylu dowolnym byli Mogołowie. Ten widok ma wiele wspólnego z tradycyjnymi widokami na narty, jednak zawody odbywają się na specjalnych pagórkowatych trasach. W „epoce przedolimpijskiej” trasy te przebiegały spontanicznie. Wzgórza pojawiły się z częstych skrętów narciarzy w tym samym miejscu. Nowoczesna trasa dla potentata ma długość 250m i jest bardziej stroma niż slalom. Ponadto sportowiec musi wykonać 2 akrobatyczne skoki. Przesunięcie obejmuje nie tylko prędkość dystansu, ale także technikę wykonywania zakrętów i skoków.
Były już dwa rodzaje freestyle'u na kolejnych Igrzyskach Olimpijskich w Lillihammer. Akrobatyczne skoki dołączyły do potentata. Sportowcy skakali z trzech skoków narciarskich o różnych wysokościach. Największy ma wysokość 3, 5 m, środkowy 3, 2 m, a mały 2, 1 m. Na igrzyskach w Nagano w 1994 roku było już siedem odskoczni, a sportowcy mogli wybrać je według własnych upodobań. Na każdym konkursie skoków akrobatycznych liczą się wyniki dwóch skoków. Zespół sędziów gromadzi punkty za technikę separacji, jakość samego skoku i element akrobatyczny. Uwzględniany jest również współczynnik trudności skoku. Podczas budowy skoczni narciarskich do skoków akrobatycznych nakładane są dość rygorystyczne wymogi bezpieczeństwa. Obszar, na którym lądują sportowcy, musi być pokryty luźnym miękkim śniegiem.
